21η Απριλίου 1967 Εκκλησία και Χούντα, μια σχέση αγάπης

Με αφορμή την επέτειο της 21ης Απριλίου του 1967, αναδημοσιεύω από το http://roides.wordpress.com/ το ακόλουθο άρθρο






  

Η φιλοχουντική στάση της Ιεραρχίας το 1967 δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήταν το αποτέλεσμα μιας διαχρονικής συνεπούς φασιστικής πορείας.

Στις 10 Απρίλη του 1925 η Σύνοδος κατήγγειλε τους κομμουνιστές που προσπαθούν να ξεριζώσουν από τους εργάτες την αγάπη προς την πατρίδα “υπό το πρόσχημα του διεθνισμού και της καταπαύσεως του πολέμου”, διαπιστώνοντας πως “η ιδέα του … γενικού αφοπλισμού δεν ωρίμασεν ακόμη…”. Στις 8-2-1941 στο όργανο της Ιεραρχίας “Εκκλησία”, δημοσιεύτηκε σε πένθιμο πλαίσιο θρήνος για τον Μεταξά: “Το Έθνος ολόκληρον εθρήνησεν ….και η Εκκλησία εθλίβη μεγάλως δια την απώλειαν του πιστού αυτής τέκνου”. Τα καθεστώτα Χίτλερ και Μουσολίνι ενθουσίασαν την «Εκκλησία»: «Από της καταστροφής εσώθησαν τα κράτη της Ιταλίας και τελευταίον της Γερμανίας δια της ανακηρύξεως δικτατοριών…» (Σ.Μαρκέτος, «Αυγή», 9.4.’06). Η μαύρη «Εκκλησία», δεν έκρυβε τον ενθουσιασμό της για τον Χίτλερ και για τον Μουσολίνι από τις 18.2.1933.: «Μεταξύ των άρθρων του πολιτικού προγράμματος του νέου Αρχικαγκελαρίου υπάρχουν και τινα τα οποία, διά το οικουμενικόν του χαρακτήρος των, προκαλούν, ιδίως σήμερον, αμέριστον την προσοχήν. Υπισχνείται λοιπόν ο γερμανός αρχηγός μιας μεγίστης μερίδος του γερμανικού λαού, ότι “θα αποκαταστήσωμεν την καθαριότηταν εις την οικογενειακήν και την δημοσίαν ζωήν”, “θα επαναδώσωμεν εις τον γερμανικόν λαόν την πίστιν προς τον Θεόν, την πατρίδα και την οικογένειαν”, και “θα στηρίξωμεν πάλιν επί υγιών βάσεων την εκπαίδευσιν των παιδιών μας”. Τοιουτοτρόπως ο προς ον απευθύνεται το πρόγραμμα εκλέκτωρ λαός ακούει σαφείς και καθαράς τας θέσεις των πολιτικών του ως προς τα θεμελιώδη ιδανικά της ατομικής και της κοινωνικής του ζωής. Και είναι καιρός -και υπάρχουν λόγοι- να ακούση, τέλος πάντων, μίαν φοράν ο ελληνικός λαός εκ στόματος των πολιτικών του επίσης καθαρά……….». Ο Μουσολίνι ανάμεσα στα άλλα επαινείται από το ίδιο έντυπο στις 10.1.1929 για την άρνησή του στο θεσμό του διαζυγίου και στις 18.3.1933 για την κυκλοφορία γραμματόσημου με το Ευαγγέλιο. Στέκομαι σε αυτά τα επίσημα έγγραφα που εκπροσωπούν συνολικά την Εκκλησία, γιατί αν καταφύγει κανείς σε ειδικές περιπτώσεις φιλοναζιστικών εκδηλώσεων Ιεραρχών όπως του Πατάρων Μελέτιου που υποδέχτηκε επίσημα τα ναζιστικά στρατεύματα στην Αλεξανδρούπολη ή των ύμνων προς τον Χίτλερ του Αγίου Όρους, ο χώρος θα αποδειχθεί πολύ μικρός. Εξυπακούεται πως έχουμε και δεκάδες περιπτώσεις απλών ιερέων που πήραν μέρος στην Αντίσταση, πολλοί από τους οποίους καταδιώχτηκαν άγρια από το μετεμφυλιοπολεμικό Κράτος και από την Εκκλησία.

Στις αρχές του εμφυλίου ο διαβόητος μητροπολίτης Παντελεήμων Φωστίνης, προπάτωρ ολόκληρου «Τάγματος» επισκόπων, συμμετέχει στις συγκεντρώσεις των δεξιών κομμάτων κραυγάζοντας: “Οργανωθείτε!”, και προειδοποιούσε: «Ο Κομμουνισμός, ούτος εστίν ο πλάνος και ο Αντίχριστος» (1950). Ο επίσης σφοδρός αντικομμουνιστής μητροπολίτης Καντιώτης, δεν φαίνεται να εκτίμησε τις πατριωτικές υπηρεσίες του Φωστίνη, αφού σε δημοσίευμα της «Σπίθας» του, αποκάλεσε το «Ταγμα» του, «εστία μολύνσεως» της οποίας τα έργα «απειλούν να προκαλέσουν ναυτίαν και εις αυτούς τους βουβάλους του βορβορώδους Αλιάκμονος» (Γ.Δ.Καρανικόλα «Ανορθόδοξοι Έρωτες Ορθοδόξων Αρχιερέων»). Το τι ακριβώς θέλει να πει ο Καντιώτης θα το δει όποιος μελετήσει αυτό το εκκλησιατικό μαντρί ανήλικων αγοριών που με την κατάλληλη επεξεργασία εξελίχθηκαν σε μητροπολίτες, όπως ο γνωστός μας Αττικής Παντελεήμων (8 χρόνια φυλακή πρωτόδικα) και ο συχωρεμένος Κορινθίας Παντελεήμων (1 χρόνος φυλακή πρωτόδικα).

Στην διάρκεια του εμφυλίου, νεαροί αρχιμανδρίτες οι μετέπειτα μητροπολίτες Πατρών Νικόδημος, Μεσογαίας Αγαθόνικος, Πρεβέζης Στυλιανός και Λευκάδος Νικηφόρος, υπηρέτησαν στο κολαστήριο της Μακρονήσου με την ιδιότητα του στρατιωτικού παπά. «Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και αρκετά χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, το 1984, επί κυβερνήσεως ΠαΣοΚ, το ένα τρίτο των μελών της Ιεραρχίας δήλωναν υπερηφάνως στα βιογραφικά τους ¬ τα οποία δημοσιεύονται στα επίσημα «Δίπτυχα» (Ημερολόγιο) της Εκκλησίας ¬ την προϋπηρεσία τους στον Στρατό και στη Μακρόνησο στην περίοδο του Εμφυλίου. Ακόμη και σήμερα, το 2000, υπάρχει Μητροπολίτης, ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Αγαθόνικος Φιλιππότης, που δηλώνει στο βιογραφικό του, στα «Δίπτυχα», την προϋπηρεσία του ως στρατιωτικού ιερέα στη Μακρόνησο» («ΒΗΜΑ», 02/07/2000).Τουλάχιστον 18 στρατιωτικοί ιερείς του 1940, εξελίχθηκαν σε δεσποτάδες, χάρις στην ευδόκιμη προϋπηρεσία τους στις τάξεις του φιλόχριστου στρατού. Στο παιδικό κολαστήριο της Λέρου, μεταφέρθηκαν για να αποτοξινωθούν από το “κομμουνιστικό δηλητήριο” “συμμοριτόπαιδα” ηλικίας 14-20 ετών, Παράλληλα με τους ξυλοδαρμούς των παιδονόμων, διακεκριμένοι ιερείς όπως ο μετέπειτα μητροπολίτης Ν.Ιωνίας Τιμόθεος Ματθαιάκης ανέλαβαν να τους μάθουν προσευχές.

 

Από τον «Ριζοσπάστη» (Μ.Κυριακίδου-12.8.2000) δανείζομαι λίγα για τον αρχιμανδρίτη Προκόπιο Παπαθεοδώρου, “επιθεωρητή θρησκευτικής υπηρεσίας φυλακών»: «Ο πατήρ Προκόπιος ανέβηκε στο βήμα: «Ηλθατε, παιδιά μου; ήλθατε;…. ….Δεν ήλθαν οι άλλοι, ε; δεν ήλθαν; θα φωνάξουμε και θάλθουν». Ενα νεύμα και στο λεπτό οι φύλακες ξεχύθηκαν μες στις σκηνές. Βρισιές, ξύλο χωρίς διάκριση, σε άρρωστους, σε γέρους, τους τραβούσαν από τα μαλλιά, από τα πόδια για να κατεβούν στο «κήρυγμα της αγάπης».…… Ο Προκόπιος ερχόταν συνοδευόμενος από τον Αντώνη Χατζηθεοδώρου ή το Δρακόπουλο Γαλάνη (και οι δυο τους κίναιδοι) κι απ’ τους άλλους της συνοδείας του, 5-6 κλέφτες, απατεώνες, δοσίλογοι. Μιλούσε πάντα για «τον υλισμό», καταλήγοντας στο ότι «αν το σώμα, η αμαρτωλή σαρξ κουράζεται και υποφέρει στην πρόσκαιρη ζωή, φτάνει να σώσουμε την ψυχή μας». Κι έφερνε για παράδειγμα τη ζωή του ποιητή Ναπολέοντα Λαπαθιώτη! Προέτρεπε την επιστροφή στο Χριστό, που θα την πετύχουμε με τη μετάνοια για τα εγκλήματά μας. Αυτή ήταν πάντα η επωδός - άλλωστε και ο σκοπός του ερχομού του. …… Στις 29-10-48 μας επισκέφθηκε ο επίσκοπος Κυκλάδων, Φιλάρετος, με το βοηθό τους αρχιμανδρίτη Κορνάρο. Ο επίσκοπος Φιλάρετος μίλησε στον Α΄ όρμο. Επετέθηκε στους κρατούμενους εντελώς ανοιχτά. Είπε: «’Η θ’ αλλάξετε μυαλό, ή θα πεθάνετε - ο κομμουνισμός έσβησε». Και παρακάτω: «Αν έρθει ο κομμουνισμός στην Ελλάδα, εγώ πρώτος θα γίνω κομμουνιστής». Μας αποκάλεσε Σλάβους, εγκληματίες και μας κάλεσε να μετανοήσουμε ειλικρινά και έμπραχτα, αλλιώς θα ρημάξουμε στις φυλακές κλπ, κλπ». (Σημ.Λασκ.: Ο Άγιος Φιλάρετος είναι αυτός που επιτέθηκε στον πρωθυπουργό Πλαστήρα, όταν τόλμησε ανήμερα της Παναγίας να ανακοινώσει μέτρα επιείκειας).

Ο Ιερόθεος του Μεσολογγίου (Ο Αιτωλοακαρνανίας Θεόκλητος, περιγράφει τον προκάτοχό του ως “άνδρα και λεβέντη συνάμα….Όταν λοιπόν εξεφωνήθη το όνομα μακαριστού αδελφού, ο αείμνηστος Ιερόθεος φώναξε Παρούσα. Αναστάτωση…Φωνές, διαμαρτυρίες, σάλος, σχόλια”. Το συμβάν όμως απεσιωπήθη…Όλοι δάγκωσαν την γλώσσα τους ένοχοι και συνένοχοι“-”Ελευθεροτυπία”-17.3.2003), κλείνοντας στο Αγρίνιο το μνημόσυνο 120 πατριωτών που εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς είπε: “Ομολογώ όμως ότι καλώς έπαθον, διότι ήσαν προπαγανδισταί του Κομμουνισμού” (Θέμου Κορνάρου: «Αγύρτες και κλέφτες στην εξουσία.»). Η Διδώ Σωτηρίου στην “Εντολή”, καταγράφει πως εκατοντάδες προσωπικότητες από όλο τον κόσμο, ο Αγγλικανός πριμάτος, οι Ντε Γκωλ, Σαρτρ, Τσάπλιν, Κοκτώ, Ελυάρ, Πικάσο, Αϊνστάϊν, 290 Ιταλοί γερουσιαστές, 56 Άγγλοι βουλευτές, ο ίδιος ο Άγγλος πρέσβυς, ραβίνοι και πολλοί άλλοι ζήτησαν να μην εκτελεστεί ο Νίκος Μπελογιάννης. Η απόλυτη σιωπή ήταν η προσφορά της Ιεράς Συνόδου στην υπόθεση αυτή.

Και εδώ θέλω να σημειώσω πως το υλικό της ακροδεξιάς δράσης κληρικών στον Εμφύλιο είναι πλούσιο, αλλά η στενότητα του χώρου δεν επιτρέπει να εκτεθεί. Γι’αυτό ας περάσουμε στην περίοδο της Χούντας που είναι το θέμα μας και όπου η Ιεραρχία έδωσε ρεσιτάλ θεομπαιξίας. Τιμητικές εξαιρέσεις ιερέων υπήρξαν κάμποσες, όπως του παπα-Πειρουνάκη, του παπα-Γαβαλά, του διάκου Τιμόθεου Λαγουδάκη, του αρχιμανδρίτη και μετέπειτα μητροπολίτη στην Αφρική Τιμόθεου Κοντομέρκου κ.ά. όλοι τους όμως πολεμήθηκαν από την επίσημη Εκκλησία.

Το 1968 ιδρύεται αντικανονικά μητρόπολη «Ενόπλων Δυνάμεων» με δεσπότη τον Νικόλαο της Πελαγονίας. Ο άγιος απειλούσε τους έφεδρους του Ηρακλείου: «αν ασπασθείτε τον κομμουνισμό φαρμάκι να γίνει μέσα σας το γάλα της μάνας σας». Μια ανάγνωση των βιβλίων του Γ.Καρανικόλα «Ρασοφόροι συμφορά του Έθνους» (Εκδόσεις Γραμμή-Αθήνα 1976) και του Γ.Γκίνη «Ιεράρχες Διάκονοι της Χούντας» (Εκδ.Βασδέκης 1981), δίνει άφθονο εμετικό υλικό για τους ύμνους που ανέμελψαν σχεδόν όλοι οι δεσποτάδες στην Χούντα. Μερικοί ξεπέρασαν κάθε όριο. Οι Θεσσαλονίκης Λεωνίδας και Κιλκισίου Χαρίτων (βετεράνος του πολέμου της Κορέας) συνέκριναν την Δέσποινα Παπαδοπούλου με την “Δέσποινα των Ουρανών”, ο Ηλείας Αθανάσιος, γνωστός από τις κατηγορίες για σεξουαλικές παρενοχλήσεις ιερέων, παρομοίαζε την Παναγία με την “χαϊδευτικώς όπως την ονομάζομεν εμείς οι δικοί της Καιτούλαν” σύζυγο του διοικητή Πελοποννήσου Λέκκα, ενώ ζητούσε από τους ιερείς του να καρφώνουν τους αγωνιστές του Π.Α.Κ., ο Αλεξανδρουπόλεως Κωνστάντιος ζητούσε την αναστολή των εργασιών της Συνόδου, για να μπορέσουν οι μητροπολίτες να δουλέψουν για την επιτυχή έκβαση του νόθου δημοψηφίσματος του ‘73, ο Τρίκκης Διονύσιος καυχιόταν πως έστειλε το πρώτο συγχαρητήριο τηλεγράφημα στην Χούντα επί τη επικρατήσει της, ο Αθηνών Ιερώνυμος φρόντιζε να βγει ταχύτατα το διαζύγιο του δικτάτορα, ο Φιλίππων Αλέξανδρος έκανε ραδιοφωνικές ομιλίες για την νίκη στο νόθο Δημοψήφισμα του ‘68, ο Σάμου και μετά Θεσσαλονίκης Παντελεήμων αναρτούσε την παντιέρα της Χούντας στο μέγαρό του και έδινε εντολή να κτυπούν οι καμπάνες επί τη αφίξει του Παττακού και ευχόταν στον Παπαδόπουλο “ζήθι έτη μαθουσάλεια”, ο πάπας Αλεξανδρείας Ν.Βαρελόπουλος παρασημοφορούσε τον “αρχηγόν της επανάστάσεως” με Μεγαλόσταυρο, ο Ιεροσολύμων Βενέδικτος αναγόρευε τους “πρωτεργάτας της εθνεγερσίας”, σε “Μεγάλους Σταυροφόρους του Τάγματος του Παναγίου Τάφου”, ο ίδιος ο πατριάρχης Αθηναγόρας διαπίστωνε πως “ο Ελληνικός λαός έχει πλήρη ελευθερίαν“, ο διάδοχός του Δημήτριος διαμήνυε “Κατασπάζομαί σε, Αντιβασιλεύ-Πρωθυπουργέ…“, ο Ιωαννίνων Σεραφείμ ορκίζει αντικανονικά την κυβέρνηση Ανδρουτσόπουλου και γίνεται Αρχιεπίσκοπος, ο Μυτιλήνης Ιάκωβος φιλοξενεί τον Παττακό στο μέγαρό του και καλείται στη Δίκη της Χούντας για μάρτυρας υπεράσπισης, και όλος ο αθεόφοβος θίασος των θεομπαιχτών κώφευε στις κραυγές των θυμάτων της ΕΣΑ και τελούσε δοξολογία κάθε 21 του Απρίλη για την κατάλυση της Δημοκρατίας. Λόγους και εκδηλώσεις υπέρ της Χούντας, θα βρει κάποιος αν όχι για όλους για τους συντριπτικά περισσότερους επισκόπους, και για πολλούς παπάδες, αρκεί να ψάξει στον επαρχιακό Τύπο.

Ρωμιοί επίσκοποι και παπάδες του εξωτερικού χαφιέδιζαν τους μετανάστες. Τιμητική εξαίρεση ο Γερμανίας Ειρηναίος. Ο Μπενελούξ Αιμιλιανός, εκφώνησε τον Οκτώβρη του ‘73 ομιλία επί τη εορτή της “Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων” εξηγώντας πως “τω 1967, ότε η χαώδης αναρχία ωδήγει την χώραν εις την υποδούλωσιν και εις τον κομμουνισμόν…” και αποκαλώντας τον δικτάτορα Παπαδόπουλο “Πρόεδρον αιρετόν, Έλληνα Μαχητήν, αγωνιζόμενον διά την ελευθερίαν μετά των Υψηλών Συνεργατών του…“. Αλλά και ο διάδοχός του (1982), ενθρονίστηκε με την προστασία της βελγικής Αστυνομίας, που συνέλαβε διαδηλωτές που φώναζαν “Ανάξιος”, ενώ είχε αποδοκιμαστεί ως χουντικός με σωρεία ψηφισμάτων διαφόρων συλλόγων (Λ.Βεντούρα, «Έλληνες μετανάστες στο Βέλγιο», Νεφέλη 1999).

Ο αρχαιολόγος και ιστορικός Ν.Κλειτσίκας, στο βιβλίο του «Το ελληνικό φοιτητικό κίνημα και ο αντιδικτατορικός αγώνας στην Ιταλία» (Εκδ.Αγγ.Σιδεράτος, πρόλογος τ.προέδρου ΕΔΕΚ Β.Λυσσαρίδη, εισαγωγή Γερουσιαστή Βαλέντζι), αποκαλύπτει την δράση στη Νάπολη του τωρινού μητροπολίτη Ιταλίας Γεννάδιου, και του στελέχους της Αρχιεπισκοπής Αθήνας πρωτοπρεσβύτερου Κ.Τ. και του αρχιμανδρίτη Ε. Κ. «Διώξτε τους παπάδες των Ελλήνων Συνταγματαρχών», έγραφε η «Paese Sera» (3.11.’79), συνοδεύοντας την κραυγή της με γελοιογραφία του επισκόπου Γεννάδιου, που κρατά φασιστικό πέλεκυ και φορά στρατιωτικό πιλίκιο. Ο κ.Τσαμπίκος Ζερβός, όπως είναι το πραγματικό όνομά του, καταγγέλλεται στην ιταλική Βουλή και Γερουσία από το Σοσιαλιστικό κόμμα για την άρνησή του να τελέσει μημόσυνο στον Γ.Παπανδρέου και γιατί «σήκωσε χέρι να κτυπήσει» μέσα στον ναό δημοκρατικό φοιτητή.

Ο βασιλοχουντικός αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος διόρισε τον νεαρό Χρ.Παρασκευαϊδη. γραμματέα της Συνόδου. Ο μετέπειτα αρχιεπίσκοπος προκάλεσε κύματα ειρωνικών σχολίων, όταν για να δικαιολογήσει την ένοχη σιωπή του, δήλωσε ότι σπούδαζε επί 7ετίας και δεν γνώριζε για τα βασανιστήρια, αντιφάσκοντας με άλλη συνέντευξή του, όπου δήλωνε πως γνώριζε τις επιστολές Ιερώνυμου στην Χούντα, στις οποίες γινόταν αναφορά σε αυτά. “Ο Ιερώνυμος….έκανε και λάθη…..εγώ τότε δεν είχα το θάρρος ως ένας απλός ιερέας και γραμματέας……να ελέγξω τον αρχιεπίσκοπο-έτσι δεν είναι;…”, απολογείται αποκαλύπτοντας έτσι πως δεν διέθετε το θάρρος της τελευταίας αντιστασιακής φοιτητριούλας. (”Ποντίκι”, 8-3-2001). Η δικαιολογία της μελέτης δεν είναι καθόλου πρωτότυπη. Ο καρδινάλιος Λάγκι, εκπρόσωπος του πάπα στην Αργεντινή κάθε φορά που τίθεται το θέμα των εγκλημάτων της δικτατορίας στην χώρα αυτή δηλώνει πως δεν γνωρίζει πολλά “γιατί ασχολούνταν με τις σπουδές του” (”Ελευθεροτυπία”, 4-6-2002). Αλλά και το 2001 που γνώριζε, αλληλογραφούσε κρυφά ο Χ.Παρασκευαϊδης με τον, φαντάρο πλέον, Στέλιο Παττακό, αποκαλώντας τον «Στρατηγό» με «ανυπόκριτο πατριωτικό φρόνημα και πηγαία ειλικρίνεια…εκφραστή ξεχωριστών προσόντων και αρετών» που «έγραψε ιστορία» την οποία θα αποτιμήσει ο πάντα παρών στα στόματα των ενόχων «ιστορικός του μέλλοντος» (13-12-’03).

Έτσι γινόταν πάντα. Η εφημερίδα “Το Μέλλον της Πατρίδας“, που εκδιδόταν από την ανθό της νεολαίας την εποχή του Όθωνα καταγγέλει: “..Ουδέποτε ανένηψαν οι ιεράρχαι μας….ουδέποτε ύψωσαν φωνήν κατά της μαγγανείας του συστήματος, ουδέποτε ύψωσαν φωνήν κατά της ανομίας…” (Τεύχος 62, 11-6-1860. Βλ. Δ.Φωτιάδη “Όθωνας”). Η Εκκλησία πάντα ενεργούσε πολιτικά, μόνο που έπαιρνε το μέρος των άδικων και ισχυρών. Ο Ουρανοβάμων Παύλος, το επιβεβαιώνει κατηγορηματικά στους Ρωμαίους: «Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις υποτασσέσθω. ….αι δε ούσαι εξουσίαι υπό του Θεού τεταγμέναι εισίν. Ώστε ο αντιτασσόμενος τη εξουσία τη του Θεού διαταγή ανθέστηκε. Οι δε ανθεστηκότες εαυτοίς κρίμα λήψονται».

Γι’ αυτό είναι υπόλογη κι ας κάνει πως δεν καταλαβαίνει.

Για τους εθνικά Μακεδόνες στην σύγχρονη ιστορία

ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο που αλίευσα από την ιστοσελίδα της Αντιεθνικιστικής κίνησης. Η σελίδα τους είναι στα bookmarks μου, εντυπωσιακό που μπορούν με αυτές τις απόψεις να συγχνοτίζονται με τον εθνικιστή Δελαστίκ του Πριν και το ΝΑΡ.

Το κείμενο αυτούσιο 

Το παρακάτω άρθρο του Γιάννη Χαραλαμπίδη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΜΗΝΥΜΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ.

Μια παλιά ιστορία
To Μακεδονικό ζήτημα

· Οι πρόσφατες εξελίξεις αναφορικά με το όνομα της γειτονικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας επαναφέρουν στο προσκήνιο –αν και σε μικρότερο βαθμό από το παρελθόν- τις εθνικιστικές κορώνες και τους μύθους που επιστράτευσε η αστική τάξη στην Ελλάδα επί δεκαετίες επιχειρώντας το ακατόρθωτο, την εξαφάνιση ενός λαού

Στην Τουρκία αντίστοιχα, δεν αναγνωρίζεται το κουρδικό κράτος και τους χαρακτηρίζουν «Ορεσίβιους Τούρκους» Οι αγώνες όμως των Κούρδων έχουν γίνει γνωστοί παγκόσμια και υποστηρίζονται από πλήθους κόσμου και στην Ελλάδα. Η Τούρκικη Εθνική – Αστική τάξη χρησιμοποιεί τον ίδιο ακριβώς ρατσισμό που χρησιμοποιεί η Ελληνική για να εξαφανιστούν οι Κούρδοι.

Την προηγούμενη δεκαετία, μετά τον διαμελισμό της Ενιαίας Γιουγκοσλαβίας το Μακεδονικό ζήτημα κυριάρχησε για μερικά χρόνια στο Ελληνικό πολιτικό σκηνικό.

Ωστόσο, η δόξα του πρώτου στα μεταπολιτευτικά χρόνια μακεδονοφάγου ανήκει στον Παπαθεμελή που σε συνέντευξή του (22/03/1988 Ελευθεροτυπία), δήλωσε την δυσφορία του για την αναγνώριση της Μακεδονικής γλώσσας από την κυβέρνηση της Αυστραλίας που παρέχει στους Μακεδόνες ίσο χρόνο με τους Έλληνες στην τηλεόραση.

Εκείνη την εποχή ο Παπαθεμελης τρέχει και δεν φτάνει. Αλλάζει το όνομα του υπουργείου Βόρειου Ελλάδος, Ιδρύεται ινστιτούτο Μακεδονικών σπουδών και τέλος, οργανώθηκε «επιστημονικό» συνέδριο για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας.

Μέχρι τότε, οι Κυβερνήσεις Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ είχαν σαν κυρίαρχη πολιτική στην εξωτερική διπλωματία την αιχμή του «Κίνδυνο εξ Ανατολών» Ωστόσο, ποτέ το Μακεδονικό δεν βγήκε ακριβώς έξω από την ατζέντα.
Παλαιότερα, όταν στη μεταπολίτευση άρχισε με αργούς ρυθμούς η επιστροφή των πολιτικών προσφύγων εκτός από αυτούς που ήταν στο Δημοκρατικό Στρατό και πήραν μέρος στο δεύτερο αντάρτικο σαν Μακεδόνες. Σε ένα άλλο επίπεδο η Ελληνική διπλωματία βάζει ένα βέτο στο να αναγνωρίσει φοιτητές που σπούδαζαν σε αυτό το κράτος. Το ΔΙΚΑΤΣΑ δεν αναγνώριζε τα πτυχία τους, οι Τράπεζες δεν δίνανε συνάλλαγμα αλλά και το υπουργείο Άμυνας δεν έδινε αναβολές. Για όλα αυτά η αιτία ήταν ότι «οι σπουδές γίνονται σε μια ανύπαρκτη γλώσσα: Την Μακεδονική».

Τα αρχαιολογικά ευρήματα και η προγονοπληξία.
Οι επιστήμονες που επιστρατεύθηκαν από την Αστική τάξη για να συνδέσουν τα σύγχρονα έθνη με την αρχαιότητα απέτυχαν παταγωδώς. Η λαθροχειρία αυτή επιχείρησε με την μυθοπλασία να ανατρέψει τα αυταπόδεικτα: Η εθνική συνείδηση και ο σχηματισμός των εθνών είναι διαδικασίες συνδεδεμένες με την ανάπτυξη της αστικής τάξης και του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Ο Ελληνικός εθνικισμός προσπάθησε να ανατρέψει αυτή την άποψη με αναφορές σε αρχαίους, όπου ανέφεραν διάφορα περί «Ελλήνων», αγνοώντας σκόπιμα στο πως αναπτύσσεται η εθνική συνείδηση σε ένα Έθνος. Ο ιστορικός Κορδάτος αναφέρει πολλές λεπτομέρειες στο βιβλίο του «Η κοινωνική σημασία της Ελληνικής Επανάστασης του 1821» όπου εκεί καταρρίπτονται αρκετές τέτοιες λαθροχειρίες.
Επί Καραμανλή άρχισε το πρόβλημα να μπαίνει στην βάση του. Ο Ν. Μάρτης αναφέρει χαρακτηριστικά όποτε μπορεί, ότι το πρόβλημα του Μακεδονικού είναι o «κομμουνιστικός δάκτυλος». Ίσως και εκεί να είναι η ουσία του προβλήματος και υπάρχει όλη αυτή η επιθετική λύσσα της Ελληνικής αστικής τάξης.

Παρόλα αυτά τα παραμύθια συνεχίζονται όπως και οι αφαιρέσεις.


Η ΕΜΕΟ και το Ήλιν-ντεν.
Το 1893 Ιδρύεται η ΕΜΕΟ (Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση). Η ΕΜΕΟ εμφανίζεται στα εδάφη της Οθωμανικής τότε αυτοκρατορίας και διεκδικεί την απελευθέρωση του Μακεδονικού κράτους. Και την ένταξη της σε μια βαλκανική ομοσπονδία. Η κορύφωση αυτής της κίνησης ήταν λίγα χρόνια αργότερα το 1903 όπου οι Μακεδόνες έκαναν την εξέγερση του Ήλιν-ντεν. Ο σουλτάνος όμως τότε πνίγει την εξέγερση στο αίμα και την καταστέλλει. Στα επόμενα χρόνια κάθε προσπάθεια για την δημιουργία μιας ομόσπονδης δημοκρατίας στα Βαλκάνια σταματάει καθώς οι αστικές τάξεις των γύρω περιοχών λύνουν τα προβλήματα όπως συνήθως ξέρουν: Με πόλεμο. Έτσι μετά την λήξη των βαλκανικών πόλεμων η Μακεδονία διαμοιράζεται στα τρία: Σερβία, Ελλάδα, Βουλγαρία. Για την Ελληνικότητα της περιοχής που κέρδισε η Ελλάδα ας δούμε τις σχετικές απογραφές πληθυσμών του 1906. 1.150.000 Μουσουλμάνοι, 623.000 Ελληνορθόδοξοι, και 627.000 Βουλγαρορθοδοξοι. Ακολουθεί η υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών ανάμεσα σε Βουλγαρία και Ελλάδα. Μετά και την μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή πληθυσμών αυξάνεται το Ελληνικό στοιχείο της περιοχής. Είναι ένα παλιό κόλπο αλλαγής της ταυτότητας ενός χώρου (μετά το 1922 το ποσοστό των Ελλήνων ανεβαίνει στο 89% και 62 % στην δυτική Θράκη).
Η Μακεδονία που πλέον μετά τους Βαλκανικούς πόλεμους βαφτίστηκε Ελληνικά εδάφη υπέστησαν ένα σταθερό εξελληνισμό. Οι Μακεδόνες του Βαρδάρη αντιμετωπίζουν την καταπίεση του σέρβικου Εθνικισμού. Στην Μακεδονία του Πιρίν η ΕΜΕΟ εκφυλίζεται και πέφτει στα χέρια των Βουλγάρων Εθνικιστών.
Αυτό που προσπάθησαν πολλοί αστοί ιστορικοί αλλά και εθνικιστές για να εξαφανίσουν τους Μακεδόνες σαν ύπαρξη, ήταν η λαθροχειρία τους για το Ήλιν-ντεν. Ενώ στην ουσία αποτελεί μια επαναστατική κίνηση των αγροτών της εκεί περιοχής της Μακεδονίας, προσπαθούν να αποδείξουν ότι η όλη υπόθεση δεν ήταν παρά απλά τρομοκρατικές ενέργειες που σύρθηκαν οι αγρότες και να προκληθεί η τούρκικη αιματηρή αντεκδίκηση που θα προκαλούσε την επέμβαση των μεγάλων δυνάμεων.
Ο ιστορικός Βακαλοπουλος γράφει σχετικά: "Είναι σχεδόν αδύνατο να εκτιμηθεί με ακρίβεια το ποσοστό του αγροτικού πληθυσμού της Μακεδονίας που είχε εγκαταλείψει τα χωριά και συμμετείχε στο επαναστατικό κίνημα αλλά πρέπει οπωσδήποτε να ήταν αρκετές χιλιάδες, όπως συμπεραίνει ο Άγγλος πρόξενος του Μοναστηρίου James Mc Gregor. Ανάμεσα σ' αυτές, υπήρξε σημαντικό ποσοστό σλαβόφωνου, ελληνικού ή ελληνοβλάχικου πληθυσμού, σύμφωνα με τις μαρτυρίες του Άγγλου διπλωματικού εκπροσώπου, το οποίο μολαταύτα διατηρούσε γνήσια την ελληνική συνείδηση". (Βακαλόπουλος, "Νεώτερη Ιστορία της Μακεδονίας").

Η παραπάνω λαθροχειρία δεν επιχειρείται μόνο από τον Βακαλοπουλο όπου προσπαθεί σώνει και καλά να βάλει στους εξεγερμένους του Ήλιν-ντεν Ελληνικό στοιχείο, αλλά ακολουθείται ευλαβικά και από νεότερους και όχι μόνο ιστορικούς.


Η επιστράτευση της Ελληνικής αστικής τάξης.
Η ελληνική αστική τάξη διαχρονικά προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν υπάρχει Μακεδονική γλώσσα αλλά Μακεδονικό ιδίωμα. Το 1992 η Καθημερινή σε ένα ένθετο της, που μοιράστηκε στα σχολεία με την ένθερμη υποστήριξη του τότε υπουργού Παιδείας Σουφλια, (έχει σημασία σήμερα να μνημονέυσει την επιδεικτικά αδρανή στάση της ΟΛΜΕ στο να μοιράστει τετοιο προπαγανδιστικό υλικο στα σχολεία) φυσικά δεν λεει τσιμουδιά για το Μακεδονικό Αλφαβητάριο που εκδόθηκε από το ίδιο το Ελληνικό υπουργείο Παιδείας το 1925, το ABECEDAR. Εκείνη την εποχή για την έκδοση του αλφαβηταρίου τις αντιρρήσεις δεν τις έφερνε η Ελληνική κυβέρνηση (αφού το έκδωσε ούτως η άλλως) αλλά η Βουλγαρία και η Σερβία γιατί δεν ήταν γραμμένο στο δικό τους Κυριλλικό Αλφάβητο! (Δ. Βογκαζλης – Εθνικές και Θρησκευτικές Μειονότητες στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία).

Ο Πανεπιστημιακός Καθηγητής Σωτηριαδης και ο Καθηγητής Reiss δίνουν από μόνοι τους απαντήσεις σε αυτά τα ζητήματα. Και οι δυο διορισμένοι από την Ελληνική κυβέρνηση επί εποχής Βενιζέλου, κάνουν εθνολογίκες μελέτες στην περιοχή. Ο Reiss λέει τα εξής: «Αυτούς που αποκαλείται βουλγαρόφωνους εγώ θα τους ονόμαζα απλώς Μακεδόνες. Οι έρευνες μου στην Ελληνική και Σέρβικη Μακεδονία έδειξαν ότι τα πραγματικά Μακεδονικά είναι προϊόν όλων των διαδοχικών κατακτήσεων που υπέστη αυτή η χώρα. Τα Μακεδονικά δεν είναι η γλώσσα που μιλούν στη Σόφια. Επαναλαμβάνω ότι η μεγάλη μάζα των κατοίκων παρέμεινε απλώς Μακεδονική» (Dr. Reiss – Rapport sur la situation des boulgarophones et des musulmans dans le nouvelles provinces grecques). Ο δε Σωτηριάδης, παραδίδει τον σχετικό εθνολογικό χαρτη που αμφισβητεί έντονα την παρουσία ελληνικού στοιχείου.

Αν ζητήσει κανείς τα επίσημα πρακτικά της Βουλής (περίοδος συνεδριάσεων 17/18 Σεπτέμβρη 1959) θα διαβάσει τον Αβέρωφ να αγορεύει με πολλή άνεση τα ακόλουθα: «Μακεδονική γλώσσα η οποία ομιλείται εις τα Σκόπια και έχει και Γραμματική και Συντακτικόν».

Αν ο σημερινός Εθνικισμός μασάει τα λόγια του, ο Χ. Τρικούπης ήταν πιο ξεκάθαρος: «Όταν έλθει ο μέγας πόλεμος η Μακεδονία θα γίνει Ελληνική ή Βουλγαρική κατά τον νικήσαντα. Αν τη λάβωσιν οι Βούλγαροι θα εκσλαβίσωσι τον πληθυσμόν. Αν ημείς την λάβομεν, θα τους κάνομεν όλους έλληνας μέχρι της Ανατολικής Ρωμυλίας».

Δεν χρειάζεται άλλο σχόλιο για αυτή την δήλωση, τα λεει ήδη πολύ καθαρά για να ψάξει κανείς για προσχήματα!


Η τριχοτόμηση και οι μετακινήσεις πληθυσμών.

Η εθνική τριχοτόμηση της Μακεδονίας μετά τον Α' Παγκόσμιο, κληροδοτεί ένα ακανθώδες μειονοτικό πρόβλημα στην περιοχή.
Είναι σίγουρο πως τα μειονοτικά προβλήματα της Βαλκανικής αποτελούν το κεντρικό ζήτημα των πέντε ημιεπισήμων βαλκανικών συνδιασκέψεων που γίνονται με πρωτοβουλία του Παπαναστασίου και τυχαίνουν της σιωπηλής συγκατάθεσης των επίσημων ελληνικών κυβερνήσεων, που προσπαθούν να εμφανίσουν την Ελλάδα σαν το πιο ομοιογενές εθνικό κράτος των Βαλκανίων και βασικό παράγοντα ειρήνης.
Οι Συνδιασκέψεις αυτές εκφράζουν και θέσεις για Βαλκανική Συνομοσπονδία έως και Ένωση, σταδιακά, των βαλκανικών χωρών. Στην ουσία, πίσω τους βρίσκεται η Αγγλία που προσπαθεί μ' αυτόν τον τρόπο να δυναμώσει την επιρροή της.
Ο βασικός αντιρρησίας των διασκέψεων ήταν η Βουλγαρία, που αν και εμφανιζόταν ένθερμος υποστηρικτής της Ένωσης, εκφράζει τα μεγαλύτερα εθνικά παράπονα, ειδικά στο Μακεδονικό χώρο. Την ίδια περίοδο, οι πράκτορες της είχαν διαβρώσει την ΕΜΕΟ, εκτελώντας και δολοφονώντας τους αυτονομιστές ηγέτες της και υπάγοντας την στον μοναρχοφασιστικό έλεγχο του βουλγαρικού στρατιωτικού επιτελείου (Βερχοβιστές).

Εδαφικά, το 51% του εδάφους της Μακεδονίας δόθηκε στην Ελλάδα, το 39% στην τότε Σερβία και το 10% στη Βουλγαρία. Ο Κολιοπουλος αναφέρει σχετικά στο βιβλίο του «Λεηλασία φρονημάτων»: (Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών – 1994)Ήταν σαφέστατη η γραμμή του επίσημου κράτους: Χρησιμοποίηση της θρησκείας για τον καθορισμό εθνικής ταυτότητας. "Προκειμένου να επιτευχθούν οι γενικώς αποδεκτοί αυτοί στόχοι του έθνους, όλα τα μέσα ήταν αποδεκτά".


Για τις απογραφές
«Αυτά και άλλα στοιχεία για τον αριθμό των Σλαβόφωνων και το ποσοστό τους επί του συνολικού πληθυσμού των βόρειων επαρχιών της περιοχής, που ευρίσκονται διάσπαρτα σε διάφορες ελληνικές αρχειακές συλλογές, δεν είναι προϊόντα επίσημης απογραφής και δεν μπορούν να θεωρηθούν ακριβή, ιδιαίτερα αυτά που είναι προφανές ότι είναι αποτέλεσμα υπολογισμών και όχι καταμέτρησης. Αλλά και στοιχεία απογραφής να ήταν, πάλι η ακρίβεια τους δε θα μπορούσε να θεωρηθεί δεδομένη, επειδή πολλοί δίγλωσσοι κάτοικοι των σλαβόφωνων χωριών είναι βέβαιο πως εδίσταζαν να δηλώσουν άλλη γλώσσα από την ελληνική».
Και ακόμα, «οι υπολογισμοί αυτοί δεν ελάμβαναν υπόψιν τον, βραδέως μεν αλλά συνεχώς, αυξανόμενο αριθμό των δίγλωσσων από την αδιάκοπη μετά το 1913 λειτουργία αποκλειστικά ελληνικών σχολείων στα σλαβόφωνα χωριά της περιοχής».
Ο βίαιος εξελληνισμός

Το 1926 άρχισαν εξοντωτικοί διωγμοί κατά των Μακεδόνων στην Ελλάδα. Τα σχολεία που διδάσκονταν τη γλώσσα τους, έκλεισαν, θεωρήθηκε ότι μιλούν Βουλγάρικα ή Σέρβικα. Οι Μακεδόνες της περιοχής υποχρεώθηκαν να αλλάξουν τα ονόματά τους. Παράδειγμα ο Jovan Filipov, μετονομάστηκε σε Γιάννης Φιλιππίδης και η Lena Stoikov σε Ελένη Στοϊκου.

Μέχρι το 1928 είχαν μετονομαστεί 1640 περίπου τοπωνύμια (οι μετονομασίες πόλεων και χωριών συνεχίστηκαν έως το 1970) βάσει του νόμου 336/1926 και αργότερα του 287/1927.

Ίσως είναι άγνωστη η τακτική της δικτατορίας του Μεταξά στο ζήτημα της καταπίεσης των Μακεδόνων επί ελληνικού εδάφους.

Πολύ σύντομα φτιάχτηκε ο περίφημος νόμος "περί δραστηριοτήτων ενάντια στην ασφάλεια του Κράτους" (18/12/36).

Υπολογίζεται ότι 5000 Μακεδόνες φυλακίστηκαν ή εξορίστηκαν, ενώ πολλοί βασανίστηκαν άγρια (τρύπημα της γλώσσας με βελόνα, κόψιμο αυτιού κλπ).

Οι αρχές του κράτους με ευθύνη χωροφύλακα – παπά - δάσκαλου, ανάγκαζαν τους Μακεδόνες χωρικούς να αποκηρύξουν τη γλώσσα τους σε δημόσιες τελετές, σαν αυτές που συνήθιζε το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, αντιγράφοντας αυτές της μουσολινικής Ιταλίας.
«Οι κάτοικοι του χωριού Άτροπος οι άνδρες, οι γυναίκες και τα παιδιά με την ανάταση του δεξιού χεριού τους επανέλαβαν τον όρκο που διαβάστηκε από το δήμαρχο: Υπόσχομαι ενώπιον του Θεού, των ανθρώπων, και των επίσημων κρατικών αρχών που από σήμερα θα σταματήσω τη σλάβικη διάλεκτο, που εξυπηρετεί μόνο ως κινητήριος για την ανακριβή ερμηνεία από τους εχθρούς μας, οι Βούλγαροι, και που πάντα και παντού θα μιλήσω μόνο την επίσημη γλώσσα της πατρικής γης μου, η ελληνική γλώσσα στην οποία η ιερή Βίβλος του Ιησού Χριστού μας γράφτηκε.»
Ο εξαναγκασμός έφτανε μέχρι το σημείο να παρακολουθούνται τα πανηγύρια των χωριών από ισχυρές δυνάμεις χωροφυλακής, που επόπτευαν στο να παίζεται μόνο μουσική, χωρίς στίχους και λόγια στη μακεδονική γλώσσα. Σε αυτή την περίπτωση, επενέβαινε η δύναμη χωροφυλακής και διέλυε βίαια τη γιορτή.
Οι Μακεδόνες ήταν αναγκασμένοι να αλλάξουν τη γλώσσα τους ακόμη και στις ιδιωτικές τους στιγμές. Οι παραβάτες διώκονταν ποινικά, όπως δείχνει το παρακάτω παράδειγμα.
ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΤΗΣ ΚΛΗΤΕΥΣΗΣ
«Ο δημόσιος κατήγορος στο χωριό, βασισμένο στα άρθρα 143-145 των εγκληματικών διαδικασιών, καλεί τον πολίτη.... του χωριού Πολυποταμου για να εμφανιστεί προσωπικά στην αίθουσα δικαστηρίων στις 15 Μαϊου, το 1939, Δευτέρα, στις 9,00 Π.Μ., για να τεθεί στη δίκη επειδή στις 19 Φεβρουαρίου, αυτό το έτος πιάστηκε μιλώντας με ένα άλλο πρόσωπο στη σλάβικη γλώσσα παραβιάζοντας έτσι το άρθρο 697 του ποινικού δικαίου και στην αναφορά στην οδηγία της αστυνομίας αριθ. 15/36. Σε περίπτωση που το πρόσωπο που ονομάζεται ανωτέρω δεν έρθει θα δικαστεί ερήμην.
Δημόσιος κατήγορος Πολυποταμου
4 Απριλίου ..1939 (υπογραφή δυσανάγνωστη)».
Στις 9 Σεπτεμβρίου, το 1946 ο διοικητής της εθνικής φρουράς στο χωριό Πολυποταμου εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση: «Από σήμερα απαγορεύω όλους τους πολίτες από την ηλικία 2 έως 50 ετών να χρησιμοποιήσουν οποιαδήποτε άλλη γλώσσα πέρα από τα ελληνικά» (εφημερίδες: Ελληνικός Βορράς Θεσσαλονίκη, 4.8.1959 - 8.8.1959, ΒΗΜΑ - Αθήνα, 18.7.1959, Ελευθερία - Αθήνα, 7.7.1959).

Γιαννης Χαραλαμπιδης
(ένθετο)

Αλλαγή τοπωνυμίων του Ελληνικού κράτους.
Πριν Μετά

Bouf Ακρίτα
Kostur Καστοριά
Kukush Κιλκίς
Lerin Φλώρινα
Negochani Νίκη
Oshchima Τρίγωνο
Solun Θεσσαλονίκη
Voden Έδεσσα

(Πηγη: Denying Ethnic Identity: the Macedonians of Greece, Human Rights Watch/Helsinki, New York, 1994 σελ. 6-7).

1. Το άρθρο όποιος επιθυμεί μπορεί να το κατεβάσει σε doc από την ιστοσελίδα της Αντιεθνικιστικής Κίνησης. Το σχετικό link είναι αυτό
2. Σχετικά με το ζήτημα των εθνικά Μακεδόνων στο blog μου έχω και τα παρακάτω κείμενα

• Επιτέλους στην τελικά ευθεία για την επίλυση του Σκοπιανού

• τα ονοματεπώνυμα μελών ενός ανύπαρκτου» έθνους (όταν ο Τίτο ήταν παιδί)

• Σύνοδος του ΝΑΤΟ και Δημοκρατία της Μακεδονίας

• Κοίτα ποιος μιλάει

Οι "'Αθλιοι" της Μανωλάδας σηκώνουν κεφάλι. Νίκη στον αγώνα τους

Γενική απεργία στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας





Γενική απεργία ενάντια στην εκμετάλλευση και τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης κήρυξαν οι μετανάστες εργάτες στη Νέα Μανωλάδα Ηλείας, διεκδικώντας υψηλότερα μεροκάματα -αύξηση από 23 ευρώ μεροκάματο στα 30- και καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.
Το έναυσμα για τις κινητοποιήσεις το έδωσε η δημοσιογραφική κάλυψη της άθλιας εκμετάλλευσης και συνθηκών διαβίωσης από τα ΜΜΕ.
Χθες η μέρα κύλησε με ένταση καθώς οι φραουλοπαραγωγοί προσπαθούσαν να στήσουν απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, προσπαθούσαν να πιέσουν τους εργάτες να δουλέψουν και προπηλάκιζαν τα τηλεοπτικά συνεργεία που προσπαθούσαν να καλύψουν το γεγονός

Σχετικά links
ΦΡΑΟΥΛΕΣ, ΑΙΜΑ , ΚΑΙ ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ 21 ΑΙΩΝΑ
Οι επιθεωρητές έφτασαν αργά στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας
Οι φράουλες της ντροπής, θέμα και στον Ελεύθερο Τύπο

Τι χρώμα είναι ο Ελληνας;

Ο ρατσισμός του ελληνικού στρατού

Αντιγράφω ένα πολύ ωραίο άρθρο από την Ελευθεροτυπία

Απίστευτο! Στην αυγή του 21ου αιώνα, κάποιοι στις ένοπλες δυνάμεις χωρίζουν τους στρατευμένους σε «καθαρούς» και μη Ελληνες, με βάση όχι τα φρονήματα, όπως άλλοτε, αλλά... το χρώμα. Απόδειξη; Στην τελευταία κατάταξη οπλιτών στο κέντρο εκπαίδευσης, στο Μεσολόγγι, ένας 20χρονος Ελληνας που είχε προεπιλεγεί για την ΕΛΔΥΚ κόπηκε επειδή, ως παιδί ζεύγους Ελληνα και Νιγηριανής, είναι... μαύρος.

*Οι οπλίτες που παίρνουν μετάθεση για να υπηρετήσουν στην Κύπρο είναι συνήθως λίγοι και σχεδόν ποτέ δεν καλύπτεται ο απαραίτητος αριθμός από τους εθελοντές.

*Οι απαιτήσεις καλύπτονται σε ποσοστό 60%-70% από εθελοντές κι έτσι ακολουθούν οι υποχρεωτικές μεταθέσεις, με τους ενδιαφερόμενους να κινητοποιούν τα «μέσα» τους για να τις αποφύγουν.

*Παρ' όλ' αυτά, ένας 20χρονος φαντάρος (Τ.Κ.) δεν έβαλε κανένα «βύσμα». Μάλιστα, όπως είχε πει στους φαντάρους που παρουσιάστηκαν μαζί του στο κέντρο εκπαίδευσης, ήθελε να υπηρετήσει στην Κύπρο: «Οπως όλοι εσείς το ίδιο και εγώ», τους έλεγε, καθώς το χαρτί της προεπιλογής του το έγραφε καθαρά: «Ενδειξη ΕΛΔΥΚ».

*Ενα πρωινό του Μαρτίου συγκεντρώθηκαν όλοι έξω από την αίθουσα, όπου γινόταν η τελική επιλογή. Τους χώρισαν σε δύο σειρές: από τη μια όσοι ήθελαν να πάνε στην Κύπρο και από την άλλη όσοι δεν το επιθυμούσαν. Το «μπούγιο», βέβαια, γινόταν στη σειρά εκείνων που ήθελαν να εξαιρεθούν. Ο Τ.Κ. ήταν στους λίγους που δεν ήθελαν...

*Οι φαντάροι έμπαιναν στην αίθουσα ανά 10, κάθονταν στις καρέκλες σε απόσταση τριών μέτρων από το τραπέζι της επιτροπής των αξιωματικών και περίμεναν ν' ακούσουν το όνομά τους για να πλησιάσουν. Η διαδικασία είναι για όλους σύντομη και η ερώτηση συγκεκριμένη: «Θέλεις να πας στην Κύπρο;».

*Το όνομα όσων απέρριπταν οι αξιωματικοί υπογραμμιζόταν με ροζ μαρκαδόρο στην κατάσταση. Οσοι δήλωναν ότι δεν θέλουν να πάνε, αλλά δεν γίνονταν δεκτοί οι λόγοι που προέβαλλαν, σημειώνονταν με κίτρινο. Οταν φώναξαν το όνομα του Τ.Κ. δεν έγινε καν η κλασική ερώτηση.

*«Εσύ είσαι ο Τ.;» ρώτησαν. Και σχεδόν αυτόματα του ανακοίνωσαν ότι κόβεται. Ο ίδιος ρώτησε απλώς γιατί. Η απάντηση; «Γιατί θέλουμε καθαρούς Ελληνες!» Χωρίς να πει κουβέντα, ούτε να διαμαρτυρηθεί, αποχώρησε...

*Παριστάμενος αξιωματικός, ο οποίος δεν μετείχε στην επιτροπή επιλογής, φέρεται ότι διαμαρτυρήθηκε. Η διαδικασία διακόπηκε για μισή ώρα περίπου, στο στρατόπεδο φούντωσαν οι συζητήσεις, αλλά η απόφαση δεν άλλαξε. Η επιτροπή των λευκών ενστόλων απέρριψε τον έλληνα μαύρο φαντάρο...

*Ο ίδιος δεν θέλησε να δοθεί καμία συνέχεια. Αλλωστε, συνάδελφοί του τον περιγράφουν ως παιδί ήπιων τόνων.

* Από το ΓΕΣ -επικαλούμενοι τις απαντήσεις των μελών της επιτροπής- ισχυρίζονται ότι δεν δόθηκε τέτοια απάντηση στον οπλίτη. Παραδέχονται ότι κόπηκε παρότι ήθελε μαζί με άλλη παρέα φαντάρων να υπηρετήσει στην Κύπρο, ενώ σημειώνουν ότι στην ΕΛΔΥΚ ήδη υπηρετεί ένας έγχρωμος Ελληνας. Ωστόσο, σημειώνουμε ότι την επιτροπή επιλογής δεν συγκροτούν πάντοτε οι ίδιοι αξιωματικοί.

ΥΓ.: Εδώ και μερικές ημέρες ο περί ου ο λόγος φαντάρος βρίσκεται με μετάθεση στον Εβρο. Εκεί φαίνεται πως είναι κατάλληλος τόπος για να υπηρετούν τη θητεία τους οι «μη καθαροί Ελληνες».

Από την Ελευθεροτυπια

Χίτλερ, ένας... δίκαιος ελληνολάτρης

Αναδημοσιεύω ένα άρθρο απο τα ΝΕΑ που πάει γάντι με όσα αναφέρω στο Κοίτα ποιος μιλάει

Γράφει ο Σπύρος Μαρκέτος

Κάλαμος.
Μάρτης 1944.
Ένας ταγματασφαλίτης με το πιστόλι στο χέρι οδηγεί έναν πατριώτη στον τόπο του μαρτυρίου. Πίσω ακολουθούν πάνοπλοι δύο άλλοι τσολιάδες (φωτογαφία από το βιβλίο του Β. Μαθιόπουλου). Το βιβλίο Ιστορίας της Γ΄ Λυκείου τηρεί απόλυτη σιωπή για τα Τάγματα Ασφαλείας


ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟΥ
ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟΥ ΤΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
ΤΗΣ Γ΄ ΛΥΚΕΙΟΥ. Η ΣΥΓΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΑΝΑΤΕΘΗΚΕ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΕ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΥΣ ΠΟΥ ΣΥΝΔΕΟΝΤΑΝ ΜΕ ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ Ή ΤΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ (Ι. ΚΟΛΙΟΠΟΥΛΟΣ, Κ. ΣΒΟΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΥ. ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ). ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΞΕΠΕΡΑΣΕ, ΠΡΟΣ ΤΑ ΚΑΤΩ, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΙΟ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΕΣ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ

Ας αντιπαρέλθουμε εδώ τις μικροατυχίες του νέου βιβλίου που απλώς δηλώνουν έλλειψη επιμέλειας ή ευρύτερης παιδείας (όπως ότι λύνεται επιτέλους ο γρίφος της ονομασίας του νταντά: «Γαλλ. dada= ξύλινο παιδικό αλογάκι», σ. 250), και κάποια πιο σοβαρά πραγματολογικά λάθη, όπως ότι ο Χίτλερ «κατήργησε μετά και από δημοψήφισμα, το 1934, τη δημοκρατία και αυτοαναγορεύθηκε πρόεδρος του Ράιχ» (σ. 104). Προσπερνούμε τις εννοιολογικές συγχύσεις (ο Άξονας επιτέθηκε «κατά του διεθνούς κράτους δικαίου», σ. 105) και τις μονοδιάστατες περιγραφές, όπως της βιομηχανικής επανάστασης που παρουσιάζεται σαν καθαρή ευλογία, χωρίς την παραμικρή αναφορά στις καταστροφικές κοινωνικές της συνέπειες- για να το πούμε αλλιώς, σβήνοντας κυνικά τον Ντίκενς και τους Άθλιους.
Δεν εκπλησσόμαστε καν από την απόλυτη σιωπή των συγγραφέων για ζητήματα όπως η παρισινή κομμούνα και ο ισπανικός εμφύλιος ή για τις κοινωνικές επιπτώσεις της Κατοχής στην Ελλάδα (και τη σύνδεσή τους με την ανάπτυξη της Αριστεράς και της Αντίστασης), για τα Τάγματα Ασφαλείας και τη λευκή τρομοκρατία μετά το 1945, και για πολλά πολλά άλλα. Απλές αβλεψίες όλα αυτά; Σαν τα λάθη στον λογαριασμό που κάνουν τα γκαρσόνια σε μερικές ταβέρνες, είναι όλες προς την ίδια κατεύθυνση.

Καλλωπισμός

Αν όμως μας ενόχλησε ο «συνωστισμός» στην προκυμαία της Σμύρνης, τότε τι να πούμε όταν γενοκτονικές μάστιγες μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου, όπως ήταν η αποικιοκρατία, καλλωπίζο- νται σαν «δυναμική έξοδος των προηγμένων χωρών της Ευρώπης»; Που θεμέλιά της ήταν, μεταξύ άλλων, «η ακλόνητη πίστη στην ανωτερότητα του δυτικού πολιτισμού και στο χρέος της εξαγωγής των θεσμών και των αξιών του, καθώς και η φιλανθρωπία» (σ. 53); Τέτοιες ανοησίες δεν τις υποστηρίζει κανείς σήμερα, εκτός από λίγους νεοσυντηρητικούς στις ΗΠΑ και τη Βρετανία που προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Όχι μόνον όμως η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ, ευτυχώς, αποικιοκρατική χώρα, αλλά και η εθνική μας ιστορία περιλαμβάνει τα απελευθερωτικά κινήματα των Ιονίων, των Δωδεκανήσων και της Κύπρου, που στρέφονταν ακριβώς ενάντια σ΄ αυτή τη δήθεν ανιδιοτελή «δυναμική έξοδο των προηγμένων χωρών της Ευρώπης». Βοηθούν τέτοιες ιδέες τα παιδιά μας, που γεννήθηκαν και ζουν σ΄ έναν μεταποικιοκρατικό κόσμο; Πώς δικαιολογείται η ίδια η δομή του εγχειριδίου που, αποτυπώνοντας μια ακραία συντηρητική αντίληψη περί Ιστορίας, εστιάζει σε νικηφόρες μάχες, ηρωικούς άθλους μεγάλων ανδρών και διπλωματικές δοσοληψίες, ενώ αφήνει τα παιδιά αθώα σε ζητήματα συνάρθρωσης της κοινωνικής, της πολιτικής και της πολιτισμικής ιστορίας; Γιατί οι συγγραφείς, δίνοντας έμφαση σε απίθανες πραγματολογικές λεπτομέρειες, αδιαφορούν επιδεικτικά για την καλλιέργεια της κριτικής κατανόησης του παρελθόντος και των ευρύτερων διαδικασιών της ιστορικής αλλαγής; Είναι επιτρεπτό να προτείνουν ως βιβλιογραφία σ΄ ένα σχολικό εγχειρίδιο κατά βάση τα ίδια τα δικά τους έργα (σ. 252);
Πώς εξηγείται άραγε η πάγια μεροληψία του βιβλίου υπέρ της άκρας Δεξιάς, όπως όταν αποσιωπά τον ρόλο της Εθνικής Εταιρείας στον καταστροφικό πόλεμο του 1897, και αποφεύγει εντελώς ν΄ αναφερθεί στα αίτιά του· ή όταν επαναλαμβάνει το γνωστό ψέμα πως το ΙΚΑ συστήθηκε επί Μεταξά (σ. 107) και όχι από τις προηγούμενες δημοκρατικές κυβερνήσεις; Γιατί απαλλάσσονται οι ΗΠΑ από τις ευθύνες τους για τη χούντα του 1967-74 (απλώς τηρούσαν «μια στάση ανοχής προς τους δικτάτορες», σ. 158); Γιατί δυσάρεστες αλήθειες παρουσιάζονται σαν να ήταν υποκειμενικές και αβέβαιες εκτιμήσεις (η συνέχεια της προηγούμενης πρότασης: «Αυτό προκάλεσε την αντίδραση του ελληνικού λαού, που απέδωσε στις ΗΠΑ την επιβολή και την επιβίωση του τυραννικού καθεστώτος»);



Ένα κομματικό κατασκεύασμα, και μάλιστα χαμηλής ποιότητας

Ο τρόπος που ο Χίτλερ δικαιολογούσε την επίθεσή του κατά της Ελλάδας δημιουργεί παραπλανητικές εντυπώσεις αν ο λόγος του αποσπασθεί από το ιστορικό του πλαίσιο. Αυτό όμως κάνουν οι συντάκτες της Ιστορίας της Γ΄ Λυκείου

Γενικά ο τρόπος που οι συγγραφείς του εγχειριδίου Ιστορίας της Γ΄ Λυκείου αντιμετωπίζουν τον φασισμό είναι προβληματικός. Θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι το νέο εγχειρίδιο εγγράφεται σ΄ αυτό που ο Σλάβοϊ Ζίζεκ χαρακτήρισε «ένα ευρύτερο ιδεολογικό και πολιτικό σχέδιο ν΄ αλλάξουν οι όροι του μεταπολεμικού συμβολικού συμφώνου της ευρωπαϊκής ταυτότητας, το οποίο βασιζόταν στην αντιφασιστική ενότητα». Αλλά και σε πολλά άλλα σημεία, αποπνέοντας ακηδία, ημιμάθεια, υποκρισία και σκοταδισμό, αποτυπώνει τα πολιτισμικά ελλείμματα και τον πολιτικό αυταρχισμό μιας παλιότερης ελληνικής Δεξιάς, και σίγουρα δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες ενός σύγχρονου σχολείου.
Τελικά, το υπουργείο Παιδείας αξιοποίησε την επίθεση της άκρας Δεξιάς ενάντια στο προηγούμενο βιβλίο για να επιβάλει στις σχολικές αίθουσες ένα κομματικό κατασκεύασμα, και μάλιστα χαμηλής ποιότητας. Τα Ιδρύματα Καραμανλή έχουν κάθε δικαίωμα να γράφουν τη δική τους εκδοχή της Ιστορίας, αλλά δεν έχουν κανένα δικαίωμα να την κάνουν υποχρεωτικό και αποκλειστικό εγχειρίδιο για την ελληνική νεολαία. Η πολυφωνική διδασκαλία της Ιστορίας στο σχολείο είναι για όλες και όλους μας ζήτημα δημοκρατίας.
Πρέπει επιτέλους ν΄ αποφασίσουμε αν θέλουμε μια Ιστορία ναρκωτικό ή, αντίθετα, μια Ιστορία που να ξυπνά τη συνείδηση των παιδιών και να τα βοηθά ν΄ αντιμετωπίσουν τα τεράστια προβλήματα που άλυτα τούς παραδίνει η δική μας γενιά. Αυτό που σίγουρα δεν χρειάζονται καθόλου μα καθόλου είναι ιστορίες όπου ο Χίτλερ απεικονίζεται σαν δίκαιος και νηφάλιος ελληνολάτρης.


ΟΙ ΑΝΕΞΟΔΟΙ ΕΠΑΙΝΟΙ ΤΟΥ ΦΥΡΕΡ

Ακόμη χειρότερα, το βιβλίο του καθηγητή που συνοδεύει το νέο αυτό εγχειρίδιο είναι πιθανότατα το μόνο παγκόσμια σχολικό βιβλίο που αναφέρει επιδοκιμαστικά τον Χίτλερ, προβάλλοντάς τον με τέτοιον τρόπο ώστε να γίνεται συμπαθής. Αυτό συμβαίνει στο σημείο (σ. 134) όπου, για ακατανόητους λόγους, ζητείται να δοθεί στους μαθητές ένα εδάφιο που παρουσιάζει τον αρχηγό του ναζισμού σαν οξυδερκή θαυμαστή των εθνικών μας αρετών:
Ο στρατάρχης φον Λιστ,στην ημερήσια διαταγή του δήλωσε ότι «οι Έλληνες υπερασπίσθησαν την πατρίδα των γενναίως».Και τέλος,στις 4 Μαΐου,σε λόγο του προς το Ράιχσταγ,ο Χίτλερ θα πει:“« ιστορική δικαιοσύνη όμως με υποχρεώνει να διαπιστώσω,ότι από όλους τους αντιπάλους που αντιμετωπίσαμεν,ο Έλλην στρατιώτης ιδίως επολέμησε με ύψιστον ηρωισμόν και αυτοθυσίαν.Εσυνθηκολόγησε μόνον όταν η εξακολούθησις της αντιστάσεως δεν ήτο πλέον δυνατή και δεν είχε κανένα λόγο» (Άγγελος Τερζάκης, Ελληνική Εποποιία 1940-1941, Αθήνα 1964, σ.204). Αποσπώντας τον λόγο του Χίτλερ από το ιστορικό του πλαίσιο, αναπαράγοντάς τον από τρίτο χέρι και αφήνοντάς τον ανερμήνευτο, οι συγγραφείς κατορθώνουν να δώσουν την εντύπωση ότι ο ρατσιστής ηγέτης του ναζισμού διερμήνευε αυθεντικά την «ιστορική δικαιοσύνη» και ήταν μάλιστα φιλέλληνας. Όσον αφορά το δεύτερο, βέβαια, οι πραγματικές του αντιλήψεις φάνηκαν από τη σχεδόν γενοκτονική στάση των αρχών κατοχής και δεν χρειάζεται να συσκοτίζονται με τέτοια παραθέματα. Όσον αφορά το πρώτο, οι Έλληνες εκείνης της εποχής, με εξαίρεση βέβαια τους φιλοφασίστες, που η ύπαρξη και η δράση τους αποσιωπούνται στο βιβλίο, δεν έπαιρναν τις δηλώσεις του τόσο τοις μετρητοίς. Άλλοι, ακόμη και πολύ συντηρητικοί, αντέδρασαν αλλιώς στον συγκεκριμένο λόγο:
Στο λόγο αφθονούσαν τα ψέματα και οι ύβρεις. [...] Στον λόγο του εκείνον ο Χίτλερ [...] για την Ελλάδα,ανέφερε ότι η Ιταλία,τον Οκτώβριο του 1940,είχε διαπιστώσει σειρά παραβιάσεων της ουδετερότητάς της εις βάρος της [...] Έτσι,συνέχιζε ο Χίτλερ,είχε τερματιστεί η ειρήνη στα Βαλκάνια.Προχωρώντας πρόσθετε ότι η Ελλάδα δεν είχε καμιά ανάγκη από τις βρετανικές εγγυήσεις,συνέδεε όμως την τύχη της «με την τύχη των χρηματοδοτών και εντολοδόχων του βασιλικού της αυθέντου»,και έκανε διάκριση ανάμεσα στην κλίκα που κυβερνούσε την Ελλάδα και στον ελληνικό λαό,του οποίου εξήρε τις αρετές.Κατηγορούσε τους Άγγλους γιατί ήθελαν να δημιουργήσουν προγεφύρωμα στη Θεσσαλονίκη και αυτό τάχα είχε αναγκάσει τη Γερμανία να επιτεθεί εναντίον της Ελλάδος,πράγμα που γι΄ αυτόν ήταν πολύ θλιβερό και πικρό,γιατί ενώ ως Γερμανός έτρεφε- λόγω της μορφώσεώς του- μεγάλο σεβασμό για τον ελληνικό πολιτισμό και τις ελληνικές τέχνες,έβλεπε αυτή την εξέλιξη και δεν μπορούσε να τη μεταβάλει.Όταν έφτασα στην παράγραφοόπου ο Χίτλερ διαβεβαίωνε πόσο επιθυμούσε την ειρήνη,επικαλούμενος ως μάρτυρά του το Θεό,πέταξα την εφημερίδα.
Ο νεαρός που, διαβάζοντας τον ίδιο λόγο στην εφημερίδα, αποκρυπτογραφεί αβίαστα τον στόχο των χιτλερικών κολακειών, δεν είναι κανένας κομμουνιστής αλλά ο μελλοντικός πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης (Γεώργιος Ι. Ράλλης, Κοιτάζοντας πίσω, Ερμείας, Αθήνα 1993, σ. 264). Και αντέδρασε σωστά στα χιτλερικά φληναφήματα, πετώντας την εφημερίδα οργισμένος, ενώ αντίθετα οι συγγραφείς ζητούν σήμερα από τα παιδιά μας να καταπιούν άκριτα τους ανέξοδους επαίνους του Φύρερ, χωρίς δεύτερη προσέγγιση, χωρίς στοχασμό.

Ο Σπύρος Μαρκέτος είναι επ. καθηγητής Ιστορίας των Ιδεών στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ.

Κοίτα ποιος μιλάει

Πρόσφατα η εφημερίδα Απογευματινή στο πόλεμο εντυπώσεων για το όνομα που πρέπει να έχει η Δημοκρατία της Μακεδονίας, προχώρησε σε δημοσίευση μια φωτογραφίας που δείχνει εθνικά Μακεδόνες σε κάποιον ναζιστικό εορτασμό. Το δημοσίευμα καλούσε τον διαπραγματευτή για το "Σκοπιανό" Νίμιτς να δει το ντοκουμέντο και να ανακαλύψει ποιους ανθρώπους οφείλει να ευνοήσει κατά τις διαπραγματεύσεις, τους "Σκοπιανούς" ή τους συμμάχους (πάντα) Έλληνες.

Ευτυχώς που ο κ Νίμιτς δεν ασχολείται με τέτοια πράγματα, αν ασχολιόταν το σίγουρο είναι ότι θα έχανε τα αυγά και τα πασχάλια τόσο για τους συμμάχους Έλληνες όσο και για τον εξωτερικό παράγοντα (κυρίως Αγγλία και λιγότερο ΗΠΑ) της εποχής που ερευνά η Απογευματινή.

Επιγραμματικά

Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα οι κατοχικές δυνάμεις προχώρησαν στην ίδρυση των ταγμάτων ασφαλείας που σκοπό είχαν τις πολεμικές επιχειρήσεις ενάντια στις δυνάμεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Ήταν μια προσπάθεια των γερμανικών δυνάμεων να χρησιμοποιήσουν τα ατικομμουνιστικά σύνδρομα μερίδας του πληθυσμού με σκοπό τον περιορισμό της επιρροής του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και την οικονομία γερμανικού αίματος από την άλλη.
Μετά την απελευθέρωση όλοι αυτοί οι συνεργάτες του ναζισμού επάνδρωσαν τον κρατικό μηχανισμό, υπηρεσίες, στρατό, αστυνομία. Οι απόγονοί τους αποτέλεσαν τα πολιτικά τζάκια που διευθυναν την Ελλάδα μετά την απελευθέρωση και σε πολλές περιπτώσεις συνεχίζουν να παίζουν ρόλο στην πολιτική ζωή της χώρας.
Τρανταχτά παραδείγματα είναι οι περιπτώσεις της οικογένειας Ράλλη που ο Ιωάννης Ράλλης διετέλεσε κατοχικός πρωθυπουργός, η οικογένεια Έβερτ που ο πατέρας(Άγγελος Έβερτ) του σημερινού βουλευτή της ΝΔ διετέλεσε αστυνομικός διευθυντής Αθήνας όλη την περίοδο της ναζιστικής κατοχής και ακολουθούν πολλά μικρά κεφάλια απλών βουλευτών της ΝΔ όπως ο Παπαδόγκωνας Διονύσιος πατέρας του γνωστού βουλευτή της ΝΔ που διετέλεσε ταγματασφαλίτης κοκ

Τα παραδείγματα πραγματικά είναι αμέτρητα, περισσότερα μπορεί να μάθει όποιος ενδιαφέρεται στο βιβλίο του Τάσου Κωστόπουλου  Αυτολογοκριμένη Μνήμη - Τάγματα Ασφαλείας και Μεταπολεμική Εθνικοφροσύνη. Το βιβλίο υπάρχει και σε σκαναρισμένη pdf μορφή εδώ

Σύνοδος του ΝΑΤΟ και Δημοκρατία της Μακεδονίας

Το βέτο δεν οδηγεί στην ειρήνη
Το ελληνικό βέτο που αναμενόταν να τεθεί στο Βουκουρέστι ενάντια στην πρόσκληση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ ανέδειξε και πάλι το ποιος είναι η κυρίαρχη δύναμη στην περιοχή, το ποιος είναι ενταγμένος στους μεγάλους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς, το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., και ποιος μπορεί να τους χρησιμοποιεί εκβιαστικά.

Σ την πορεία αυτών των 17 χρόνων της αντιπαράθεσης, οι υποτιθέμενοι «οσφυοκάμπτες των Αθηνών» κατάφεραν να κάνουν διεθνές ζήτημα το όνομα ενός γειτονικού κράτους, να το αναγκάσουν, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, να αλλάξει τη σημαία και το σύνταγμά του, να του επιβάλλουν μια προσωρινή ονομασία στις μεταξύ τους σχέσεις και τέλος να το μετατρέψουν σε οικονομικό προτεκτοράτο, ελέγχοντας πάνω από το 20% της οικονομίας του με τη διείσδυση μεγάλων ελληνικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων, κρατικών και ιδιωτικών. Μόνον η Κίνα έχει καταφέρει κάτι περισσότερο σε σχέση με το όνομα, όσον αφορά την Ταϊβάν, ωστόσο δεν κατάφερε ποτέ να πετύχει τέτοια οικονομική διείσδυση.

«Επιχειρήματα»


Παρά το εμφανές της ελληνικής υπεροχής και της συναλλαγής με την καλή σύμμαχο Αμερική, στην πορεία προς το Βουκουρέστι δυστυχώς ακούστηκαν και γράφτηκαν και πάλι τερατώδη επιχειρήματα για να στηριχθούν τα «εθνικά δίκαια».
Παράδειγμα πρώτο: Από την άκρα δεξιά έως τον Πάγκαλο και μερίδες της Αριστεράς υποστηρίζεται ότι τα μακεδονικά δεν είναι αυτοτελής γλώσσα αλλά κλάδος της βουλγαρικής. Το ίδιο βέβαια υποστήριζαν από παλιά και οι Βούλγαροι εθνικιστές, γι’ αυτό ακριβώς το ελληνικό κράτος μέχρι και το μεσοπόλεμο ισχυριζόταν ότι η γλώσσα των σλαβόφωνων κατοίκων της Μακεδονίας «βαστάει» από τους αρχαίους Μακεδόνες (ακριβώς για να μην… είναι Βούλγαροι που τότε ήταν οι βασικοί αντίπαλοι της Ελλάδας στις βαλκανικές εξορμήσεις). Μάλιστα το ελληνικό κράτος είχε εκδώσει και το Αμπεσεντάρ, το γνωστό αναγνωστικό για τους σλαβόφωνους μαθητές της Μακεδονίας.


Ας υποθέσουμε, όμως, ότι πράγματι η μακεδονική γλώσσα είναι κλάδος της βουλγαρικής (αυτό έτσι κι αλλιώς είναι δουλειά των γλωσσολόγων κι όχι των πολιτικών). Τι σημασία έχει αυτό ως προς την εθνική συνείδηση του πληθυσμού της χώρας; Δηλαδή οι Σλοβάκοι δεν θα έπρεπε να αισθάνονται ότι είναι κάτι ξεχωριστό από τους Τσέχους; Οι Ουκρανοί δεν θα έπρεπε να αισθάνονται διαφορετικοί από τους Ρώσους; Αλλά και οι Αυστριακοί κακώς έχουν δικό τους έθνος: σύμφωνα με τους εθνικιστές φωστήρες μας, είναι Γερμανοί! Και φυσικά δεν θα έπρεπε να υπάρχουν τόσα πολλά αραβικά έθνη παρά μόνο ένα. Οι φωστήρες μας επίσης δεν θα αναγνώριζαν κανένα από τα επιμέρους έθνη της Αμερικής νοτίως των ΗΠΑ, καθώς σχεδόν όλα (με βασική εξαίρεση τη Βραζιλία) μιλούν την ίδια γλώσσα, δηλ. τα ισπανικά.


Για να μην πούμε βέβαια για όλες τις καινούργιες εθνότητες που εμφανίστηκαν στην Αφρική και την Ασία μετά το τέλος της αποικιοκρατίας, δηλ. μόλις μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το Πακιστάν εμφανίστηκε ως έθνος-κράτος, αφότου υπήρξε η ομόσπονδη δημοκρατία της Μακεδονίας στο πλαίσιο της Γιουγκοσλαβίας, κι όμως κανείς δεν καταγγέλλει το κράτος αυτό για «καθυστερημένη» ιστορική έλευση. Ίσα ίσα το σέβονται διότι διαθέτει πυρηνικά. Κι όμως στην Ελλάδα εξακολουθεί να υποστηρίζεται ως επιχείρημα το ότι η μακεδονική εθνότητα εμφανίζεται μόλις το 1945 (πράγμα φυσικά ψευδές, αρκεί κανείς να ανατρέξει στην εξέγερση του Ίλιντεν το 1903, αλλά και να διαβάσει Έλληνες συγγραφείς όπως ο Στρ. Μυριβήλης ή η Π. Δέλτα).
Και είναι δυστύχημα ότι ακόμη και η Αριστερά έχει υποχωρήσει σε τόσο ανιστόρητα επιχειρήματα του ελληνικού εθνικισμού: είναι χαρακτηριστικό ότι μια από τις «απαιτήσεις» του ΚΚΕ είναι ότι μια πιθανή συμφωνία με το γειτονικό κράτος πρέπει να διευκρινίζει ότι «δεν υπάρχει μακεδονική εθνότητα».

Κίνδυνος αλυτρωτισμού;


Άλλο ένα «επιχείρημα»: Η Δημοκρατία της Μακεδονίας είναι «κρατίδιο», λένε και ξαναλένε οι εθνικιστές. Επίσης λένε ότι αυτό το «κρατίδιο» δεν είναι ενιαίο εθνολογικά αφού ένα μεγάλο ποσοστό των κατοίκων είναι Αλβανοί. Με τα δύο αυτά επιχειρήματα μας λένε περίπου ότι πρακτικά δεν θα έπρεπε να έχει δικαίωμα ύπαρξης. Κι όμως, οι ίδιοι εθνικιστές που ξερνάνε αυτές τις ρατσιστικές ανοησίες σίγουρα κάνουν λόγο για «Μεγαλόνησο» όταν μιλάνε για την Κύπρο, που παρά το εξαιρετικά μικρό μέγεθός της έχει δικαίωμα ανεξάρτητης ύπαρξης. Κατά τους ίδιους μάλιστα, η Κύπρος μπορεί επίσης να αποτελέσει συνεκτικό κράτος, ενωμένο με το Βορρά, παρότι τότε η τουρκοκυπριακή μειονότητα θα αποτελεί ένα πολύ μεγαλύτερο ποσοστό στον πληθυσμό της Κύπρου απ’ ό,τι οι Αλβανοί στη Δημοκρατία της Μακεδονίας.


Ένα άλλο επιχείρημα που αναφέρεται, ακόμη και από τις ηγεσίες των κόμματων της Αριστεράς, του ΚΚΕ και του ΣΥΝ, είναι το ζήτημα του αλυτρωτισμού. Όμως επειδή, κάθε κράτος, και πολύ περισσότερο τα βαλκανικά κράτη, είχαν και έχουν είτε ανάμικτους πληθυσμούς είτε «χαμένα» εδάφη από προηγούμενους πολέμους, υπάρχουν πάντα αλυτρωτικές «φωνές» στο εσωτερικό τους: «Έχω μια αδελφή, κουκλίτσα αληθινή, τη λένε Βόρειο Ήπειρο, την αγαπώ πολύ», ήταν το γνωστό άσμα που υποχρεώνονταν να τραγουδούν οι Έλληνες φαντάροι, ενώ αναφορές στις χαμένες πατρίδες της Μικράς Ασίας γίνονται κανονικά μέχρι σήμερα. Ο Άνθιμος εκφράζει σήμερα τις πιο άγριες αλυτρωτικές διαθέσεις σε βάρος της Αλβανίας και άλλων γειτονικών χωρών, χωρίς κανένας να τον καταστέλλει. Όμως με αυτή τη λογική, καμία χώρα δεν θα έπρεπε να αναγνωρίζει καμία άλλη, αφού ο αλυτρωτισμός είναι δεδομένος. Η Ελλάδα δεν θα αναγνώριζε την Τουρκία (λόγω της τουρκικής μειονότητας στη Θράκη), η Αλβανία την Ελλάδα (λόγω της ελληνικής μειονότητας), η Δημοκρατία της Μακεδονίας την Αλβανία (λόγω της αλβανικής μειονότητας) και πάει λέγοντας.

Διεθνισμός


Το ΚΚΕ, παρότι είναι κατά του ΝΑΤΟ και της επέκτασής του (και σωστά), είναι διατεθειμένο σε παραχωρήσεις προς την βορειοατλαντική συμμαχία προκειμένου να μην υποστείλει τη σημαία των «εθνικών δικαίων»: Να αξιοποιήσουμε το βέτο που διαθέτει η Ελλάδα στο ΝΑΤΟ, λέει η κ. Παπαρήγα, ενώ αντίστοιχες φωνές υπάρχουν και σε άλλα κομμάτια της Αριστεράς.
Πρέπει να αντιστρέψουμε αυτή τη λογική: Ναι, δεν θέλουμε την ενίσχυση του ΝΑΤΟ στην περιοχή, γιατί μόνον δεινά έχουν προκύψει για τους λαούς από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Όμως η ελληνική Αριστερά δεν πρέπει να υποστηρίξει κανένα βέτο. Πρώτον, διότι το καθήκον αντίστασης στην είσοδο στο ΝΑΤΟ βρίσκεται στις πλάτες του λαού της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Το ότι ο λαός της γειτονικής χώρας δεν έχει πειστεί ακόμη για την ανάγκη άρνησης του ΝΑΤΟ, δεν συνεπάγεται ότι τη «δουλειά» πρέπει να την αναλάβει η ελληνική Αριστερά, διότι τότε αυτό σημαίνει ότι θα έπρεπε να ζητήσουμε από την ελληνική κυβέρνηση να βάλει βέτο και όσον αφορά την είσοδο της Αλβανίας και της Κροατίας στο ΝΑΤΟ!


Δεύτερον, διότι το βέτο νομιμοποιεί το ΝΑΤΟ και τις λειτουργίες του. Τρίτον, αφού δεν έχει πείσει το λαό στην ίδια της τη χώρα σχετικά με τον νεοφιλελεύθερο και ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα των δύο οργανισμών (ΝΑΤΟ-Ε.Ε.), η Αριστερά δεν μπορεί και δεν έχει δικαίωμα να υποδείξει σε έναν άλλο λαό για το πόσο λάθος είναι η είσοδος σε αυτούς τους οργανισμούς.


Απέναντι στον ιμπεριαλισμό, απάντηση δεν είναι η εθνική πολιτική αλλά η ταξική και διεθνιστική. Οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από το βέτο της ελληνικής κυβέρνησης στο ΝΑΤΟ. Αντίθετα, ο φόβος του οικονομικού, διπλωματικού (αλλά και στρατιωτικού) στραγγαλισμού της γειτονικής χώρας απ’ την ελληνική άρχουσα τάξη είναι που τη σπρώχνει στην αναζήτηση «προστασίας» από το ΝΑΤΟ και ενισχύει το ρόλο των ΗΠΑ στην περιοχή.

Ακόμη και όσοι στην Αριστερά επιμένουν με συνέπεια στο «καμία διαπραγμάτευση στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ», μένουν άοπλοι πολιτικά, καθώς δεν κάνουν και το αναγκαίο δεύτερο βήμα: δίπλα στον αντιιμπεριαλισμό δεν ορθώνουν και το διεθνισμό. Στα τηλεοπτικά πάνελ οι σύντροφοι αυτοί μένουν έκθετοι όταν οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης τους ρωτούν περιπαιχτικά «και τι προτείνετε εσείς να κάναμε εκτός ΝΑΤΟ;», επειδή ακριβώς δεν κάνουν το βήμα να απαντήσουν: να αναγνωρίσουμε τη γειτονική χώρα με το συνταγματικό της όνομα, να χτίσουμε τη διεθνιστική αλληλεγγύη των λαών στις περιοχές ενάντια στο ΝΑΤΟ. Και επειδή δεν κάνουν αυτό το βήμα πολλές φορές, αναγκάζονται να πισωγυρίζουν στις θέσεις του ΠΑΣΟΚ (ή και του ΛΑΟΣ) που ισχυρίζονται ότι οι σημερινές προτεινόμενες ονομασίες για το γειτονικό κράτος είναι «χειρότερες» από ό,τι παλιά. Όμως έτσι τη λύση θα τη δώσει η άρχουσα τάξη με τους όρους της. Που δεν θα είναι προς το συμφέρον των λαών.

Ομόφωνη η ευρωκαταδίκη για το «όχι» στις μειονοτικές ενώσεις

Των ΧΡ. ΖΕΡΒΑ, ΝΙΚ. ΡΟΥΣΣΗ

Οριστική και αμετάκλητη είναι πλέον η καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τη στάση της να μην επιτρέπει τη λειτουργία ενώσεων των μειονοτήτων στη χώρα.

Αυτή τη φορά η ομόφωνη καταδίκη του Ευρωδικαστηρίου αφορούσε τη διάλυση του σωματείου Τουρκική Ενωση Ξάνθης και της Ενωσης Γυναικών Ροδόπης.

Οι ευρωδικαστές, ανάμεσά τους και ο Ελληνας ad hoc δικαστής Πέτρος Παραράς (ο οποίος αντικατέστησε τον Χρ. Ροζάκη, που δήλωσε κώλυμα), αλλά και ο Κύπριος Γ. Νικολάου, έκριναν ότι η Ελλάδα, απαγορεύοντας τη νόμιμη λειτουργία των παραπάνω σωματείων, παραβιάζει το δικαίωμα του συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι, όπως αυτό κατοχυρώνεται στο άρθρο 11 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Στο σκεπτικό των αποφάσεων, που είναι αφοπλιστικό για τις ελληνικές θέσεις, αναφέρεται χαρακτηριστικά πως «ακόμη και αν θεωρηθεί ότι πραγματικός σκοπός των παραπάνω ενώσεων ήταν να προωθήσουν την ιδέα της ύπαρξης μιας εθνικής μειονότητας στην Ελλάδα, αυτό δεν μπορεί να αποτελεί απειλή για μια δημοκρατική κοινωνία».

Σύμφωνα πάντα με το ίδιο σκεπτικό, «η ύπαρξη μειονοτήτων με διαφορετική κουλτούρα σε μια χώρα ήταν ιστορικό γεγονός, το οποίο μια δημοκρατική κοινωνία οφείλει να ανέχεται, ακόμη και να προστατεύει και να υποστηρίζει σύμφωνα με τις αρχές του διεθνούς δικαίου».

Η απόφαση δέχεται ακόμη ότι δεν αποδείχθηκε από τα στοιχεία που επικαλείται η απόφαση του Εφετείου Θράκης (η οποία διέταξε τη διάλυση του σωματείου Τουρκική Ενωση Θράκης) ότι τα μέλη της είχαν εμπλακεί σε δραστηριότητες αντίθετες με τους διακηρυγμένους σκοπούς του σωματείου.

Πολύ περισσότερο μάλιστα δεν υπήρχε καμία απόδειξη ότι ο πρόεδρος και τα μέλη του σωματείου είχαν ποτέ καλέσει άλλους σε χρήση βίας, εξέγερση ή όποια άλλη μορφή απόρριψης των δημοκρατικών αρχών.

Το Ευρωδικαστήριο θεωρεί ότι η ελευθερία τού συνεταιρίζεσθαι αφορά το δικαίωμα οποιουδήποτε να εκφράζει με νόμιμο τρόπο τις απόψεις του για την εθνική του ταυτότητα.

Παραδέχεται όμως ότι αν και ορισμένες απόψεις ή λέξεις που χρησιμοποιούνται από κάποιους, μπορούν να φανούν σοκαριστικές ή απαράδεκτες στις Αρχές, εν τούτοις η διάδοσή τους δεν θα πρέπει να θεωρείται αυτομάτως απειλή για τη δημόσια τάξη και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας.

Είχε προηγηθεί άλλη μία παρόμοια απόφαση του Ευρωδικαστηρίου τον περασμένο Οκτώβριο, λόγω της άρνησης των ελληνικών Αρχών να αναγνωρίσουν τη νόμιμη σύσταση του σωματείου «Σύλλογος Νεολαίας Μειονότητας Εβρου». Ωστόσο, ήδη από το 2001 είχε εκδοθεί και άλλη απόφαση-καταδίκη για την άρνηση της Ελλάδας να αναγνωρίσει τη λειτουργία του σωματείου «Στέγη μακεδονικού πολιτισμού», από μειονοτικούς κατοίκους της Φλώρινας, με το σκεπτικό ότι υποδηλωνόταν πρόθεση αμφισβήτησης της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας.

Στην τελευταία απόφαση όμως, το θέμα αντιμετωπίζεται πλέον επί τον τύπον των ήλων, καθώς γίνεται ευθεία αναφορά στον όρο «τουρκική μειονότητα».

Η Τουρκική Ενωση Ξάνθης ιδρύθηκε το 1927 αλλά η απόφαση να μη χρησιμοποιεί τον όρο «Τουρκική» εκδόθηκε το 1983. Ωστόσο ουδέποτε, αναφέρεται στην απόφαση, το ελληνικό κράτος προσκόμισε έγγραφο που να αποδεικνύει ότι η δράση της στράφηκε κατά του δημοσίου συμφέροντος.

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δέχθηκε έτσι ότι η Ελλάδα, στην περίπτωση της Τουρκικής Ενωσης Ξάνθης, παραβίασε και το δικαίωμα της δίκαιης δίκης, καθώς οι δικαστικές διαδικασίες διήρκεσαν περισσότερο από 21 χρόνια! Επιδίκασαν έτσι για τον λόγο αυτό αποζημίωση 8.000 ευρώ.

Μετά τις αποφάσεις αυτές, η Ελλάδα υποχρεούται πλέον να αλλάξει τη στάση της και να συμμορφωθεί προς τις «ευρωπαϊκές υποδείξεις», που θέτουν ζήτημα αναγνώρισης του δικαιώματος του εθνικού αυτοπροσδιορισμού.

Από την Ελευθεροτυπία

Για την λειτουργία του ελληνικού κράτους σε θέματα μειονοτήτων επισυνάπτω ένα άρθρο ντοκουμέντο από την ιστοσελίδα της Αντιεθνικιστικής Κίνησης

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΚΡΥΣΤΑΛΛΩΝ

 

Με αφορμή τη μαύρη επέτειο της Νύχτας των Κρυστάλλων που παρήλθε πριν από λίγο καιρό (Νοέμβρης 2007), η Αντιεθνικιστική Κίνηση αισθάνεται την ανάγκη να επισημάνει ότι έχουμε και στην Ελλάδα μια μικρή νύχτα των Κρυστάλλων, για την οποία ευθύνεται τόσο μια μερίδα της Δεξιάς, που ήταν τότε πρώτο κόμμα, όσο και μια μερίδα του ΠΑΣΟΚ, που επί χρόνια είχε στήσει την κατάσταση και προφανώς έβαλε τον μηχανισμό.


Τα περιστατικά αυτά συνέβησαν με αφορμή μια δικαστική απόφαση κι ένα τυχαίο γεγονός στα τέλη Γενάρη 1990 στην Κομοτηνή.


Το αντιτουρκικό πογκρόμ το πραγματοποίησαν στις 29.1.1990 έλληνες εθνικιστές στην Κομοτηνή. Βρισκόμασταν σε μια εποχή όξυνσης του μειονοτικού, καθώς η πολύχρονη κρατική πολιτική των 'διοικητικών παρενοχλήσεων' και των συστηματικών διακρίσεων σε βάρος της μειονότητας είχε οδηγήσει τους μουσουλμάνους να υπερψηφίσουν τους 'ανεξάρτητους' εθνικιστικούς συνδυασμούς του γιατρού Αχμέτ Σαδίκ.


Το έναυσμα δόθηκε από ένα τυχαίο περιστατικό. Στις 26.1.1990, το Πλημμελειοδικείο Κομοτηνής καταδίκασε τον Σαδίκ σε φυλάκιση 18 μηνών χωρίς αναστολή για 'πρόκληση πολιτών σε διχόνοια', επειδή σε προεκλογική προκήρυξή του αποκαλούσε τη μειονότητα 'τουρκική'. Την επομένη, ένας μουσουλμάνος (Χασάν Αλή), αποδεδειγμένα σχιζοφρενής που νοσηλευόταν στο νοσοκομείο της Κομοτηνής, σε κατάσταση αμόκ, επιτέθηκε με ένα σιδερένιο σκαμπό και χτύπησε στο κεφάλι έναν χριστιανό που νοσηλευόταν στο διπλανό κρεβάτι, τον Άγγελο Σολακίδη, με αποτέλεσμα το θανάσιμο τραυματισμό του. Ο δράστης συνελήφθη, δικάσθηκε, καταδικάσθηκε για δολοφονία εκ προμελέτης και την παραμονή της δίκης της έφεσής του, βρέθηκε κρεμασμένος στο κρατητήριο της αστυνομικής διεύθυνσης Κομοτηνής. Γιατί βρέθηκε στο κρατητήριο και όχι στις δικαστικές φυλακές της Κομοτηνής; Είναι το μεγάλο ερωτηματικό που ακόμη δεν έχει απαντηθεί. Να αναφέρουμε επίσης ότι στην οικογένεια Χασάν Αλή έχουμε άλλες τρεις αυτοκτονίες λόγω σχιζοφρένιας.


Στο μεταξύ, ενώ ο Σολακίδης χαροπάλευε, οι μειονοτικές συνοικίες της Κομοτηνής γνώρισαν ώρες τρόμου. Εκατοντάδες αγανακτισμένοι εθνικόφρονες λεηλάτησαν και κατέστρεψαν συστηματικά όλα ανεξαίρετα τα μουσουλμανικά (αλλά και δυο αρμενικά) μαγαζιά της πόλης, και (σύμφωνα με την ανακοίνωση-καταγγελία του διορισμένου Μουφτή Κομοτηνής Μέτσο Τζεμαλή) κάτω από την καθοδήγηση των παριστάμενων ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων. Αποκαλυπτική λεπτομέρεια: τα 'ελληνικά' μαγαζιά είχαν εκ των προτέρων 'σημαδευτεί' (με ελληνικές σημαιούλες ή πρόχειρες επιγραφές), ώστε να γλυτώσουν από τη μανία των επιδρομέων.

Τοπικός ραδιοφωνικός σταθμός που κάλυπτε ζωντανά τα επεισόδια, μετέδωσε τα συγχαρητήρια του μητροπολίτη Δαμασκηνού προς τους βιαιοπραγούντες: 'Σήμερα γράψατε λαμπρές σελίδες. Κινηθήκατε και θα ξυπνήσουν αυτοί που έχουν τα τέλματα [sic] στο κλεινόν άστυ...'.


Αλλά και η τοπική ΟΝΝΕΔ θα υπερασπιστεί με ανακοίνωσή της τα έκτροπα -κάνοντας λόγο για '5.000 ανθρώπους που μαζεύτηκαν για να διαδηλώσουν την πίστη τους στα εθνικά ιδεώδη της χώρας μας' και καταγγέλλοντας την κρατική ΕΤ-2, που 'με πρωτοφανείς χαρακτηρισμούς, ούτε λίγο ούτε πολύ παρομοίωσε τους Έλληνες της Κομοτηνής με τα αναρχικά στοιχεία του Πολυτεχνείου'.


Ευτυχώς, βέβαια, το πογκρόμ του 1990 δεν είχε συνέχεια. Αντίθετα, ειδική σύσκεψη των τότε πολιτικών αρχηγών (Μητσοτάκης, Παπανδρέου, Κύρκος, Φλωράκης) αποφάσισε να καταργήσει την αιτία της όξυνσης -τις οργανωμένες διακρίσεις σε βάρος της μειονότητας.


Παρόλα αυτά, ούτε και σήμερα, ύστερα από 17 ολόκληρα χρόνια, δεν έχει επέλθει πλήρης σεβασμός των μειονοτικών δικαιωμάτων, με βάση τα διεθνή κείμενα.


Ακολουθούν συγκλονιστικές φωτογραφίες - ντοκουμέντα, συνοδευόμενες από σχόλια.

Σπασμένα μαγαζιά. Κάπου κοντά στο τζαμί, βόρεια της μεγάλης λεωφόρου Ορφέως.


Φαρμακεία και ρολογάδικα, οδοντιατρεία και νεωτερισμοί, όλα σπάστηκαν εφόσον δεν είχαν ελληνικό όνομα.


Σπασμένες βιτρίνες. Τα περισσότερα μαγαζιά μειονοτικών της Κομοτηνής πλήρωσαν εκείνη τη βραδιά τη μανία των εθνικιστών. Αυτό έφερε και αλλαγές στη χρήση της γης. Σήμερα, η οδός Σοφοκλή Βενιζέλου είναι από τους πιο εμπορικούς πεζόδρομους.



Φτωχικές βιτρίνες που πληρώσαν το εθνικιστικό μένος ορισμένων ηλιθίων, βαλτών από τις μυστικές υπηρεσίες.


Το πλήθος που μεταξύ άλλων έσπασε το εικονιζόμενο μαγαζί του Αχμέτ τάδε και του γείτονά του είχε μεταφερθεί με αυτοκίνητα από άλλες πόλεις της Μακεδονίας.


1955 γράφει το σύνθημα στον τοίχο. Προφανής αναφορά στα Σεπτεμβριανά της Πόλης. Μην ρωτήσατε τι έφταιγαν οι Κομοτηναίοι μουσουλμάνοι του 1990...


Βιτρίνα ελληνικού μαγαζιού με αυτοκόλλητα σημαιάκια που υπενθυμίζουν ότι το μαγαζί αυτό πρέπει να μην υποστεί τη βία των ξενοφερμένων τραμπούκων, οι οποίοι δεν γνώριζαν τι να σπάσουν και τι να αφήσουν.


Σπασμένα ρολά σε μαγαζί μειονοτικού. Προφανώς χτυπήθηκαν επί πολλή ώρα για να παραμορφωθούν τόσο.


Προσοχή στη διευκρίνηση: το μαγαζί είναι ελληνικό! Τώρα, από τα περισσότερα μαγαζιά της περιοχής έχει εξαφανιστεί οποιαδήποτε αναφορά στην εθνικότητα ή το θρήσκευμα του ιδιοκτήτη τους.


Ενοικιαστήριο στην σημερινή οδό Σοφ. Βενιζέλου που διευκρινίζει ότι το προς ενοικίαση μαγαζί είναι ελληνικό. Αμέ!


Άλλο ένα από τα αυτοκόλλητα με την ελληνική σημαία που ...«μυστηριωδώς» είχαν κολληθεί την προηγούμενη νύχτα στα μαγαζιά χριστιανών της Κομοτηνής.

Το ακροδεξιό ΛΑΟΣ απειλεί με μηνύσεις την πανεπιστημιακή κοινότητα

1323
Uploaded by JoRgO1977

Στις αρχές Απρίλη (3 - 4 Απρίλη 2008) πρόκειται να διεξαχθεί διημερίδα στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας με τίτλο "Το νέο κομματικό τοπίο στην Ελλάδα", μία από τις συζητήσεις την Παρασκευή 4/4 έχει θέμα :
"Πώς γεμίζει η δεξαμενή της Άκρας Δεξιάς; Σύνθεση και προέλευση των ψηφοφόρων του ΛΑΟΣ στις εκλογές του 2004 και 2007"
Το κόμμα του ΛΑΟΣ που έχει στις γραμμές του μπουμπούκια που έχουν πεταχθεί κλοτσηδόν από πανεπιστήμια για ακροδεξιά δράση, βασιλικούς, χουντικούς, νεοναζί, αποφάσισε να στείλει εξώδικο στο Πανεπιστήμιο απειλώντας με μηνύσεις σε περίπτωση που δεν ανακληθεί ο χαρακτηρισμός.